Mijn 4 lessen tijdens de Val d’Aran by UTMB

Mijn brein voelt als pudding en zinnen formuleren kost oprecht moeite

Helemaal op

Gedachteloos staar ik uit het vliegtuigraampje. De stewardess moet tot 3x toe vragen of ik iets wil drinken, voor ik me realiseer dat ze het tegen mij heeft. “Een..ehh.. Kop..ehh… thee… alsjeblieft.” Ik voel me fysiek prima, alleen wat stijve kuiten. Mentaal ben ik er een stuk slechter aan toe. Mijn brein voelt als pudding en zinnen formuleren kost oprecht moeite. Ik zit in de vlucht terug vanuit Val d’Aran en ben mentaal helemaal op. Het was niet de DNF achter mijn naam die me van m’n stuk bracht (een DNF haalt iedere trail runner wel eens), maar de illusie waarmee ik deze race begon: “Dat doen we er nog wel even bij.” Nou, niet dus.

Vier dagen eerder vloog ik heen, om deel te nemen aan Val d’Aran by UTMB. Dat is een ultra trail event in het hart van de Pyreneeën, met afstanden variërend tussen de 15km en de 160km. Ik had me ingeschreven voor de 110km afstand, met in totaal zo’n 6.400 hoogtemeters. Hoe ik me voelde tijdens deze heenvlucht staat in groot contrast met de terugvlucht, zo zou later blijken.

Tijd voor reflectie: 4 geleerde lessen

Inmiddels ben ik een paar weken terug in Nederland en voel ik me stukken beter. Fysiek lukte het om rustige bosloopjes te blijven doen, waardoor ik me mentaal ook snel weer frisser voelde.  Het was tijd voor reflectie. Wat heb ik geleerd van dit trail event? Wat maakte nou dat het contrast zo groot was tussen de heen- en terugvlucht? En waarom kostte het me zoveel moeite om simpelweg een kop thee te bestellen in een vliegtuig? Ik heb ze proberen samen te vatten in 4 geleerde lessen. Komen ze.

Het was alsof mijn lichaam zei: “Je wilt te veel tegelijk.”

Les 1: Trainen is het halve werk

Het is zo verleidelijk om te denken dat een ijzersterk trainingsschema dé sleutel is tot succes. Dat is het ook, deels. Maar wat ik onderschatte, was hoe groot de impact van mijn mentale belasting zou zijn.

In de weken voor de race draaide mijn leven op volle toeren. Mijn werk slokte me op, thuis was het hectisch omdat mijn vrouw haar pols had gebroken, en ik was ineens verantwoordelijk voor zowel het huishouden als de zorg voor onze kinderen van 2 en 3 jaar. Ook hadden we net een huis gekocht op de Veluwe en kwam de verkoop van ons huidige huis erbij. En je huis spik en span krijgen terwijl er twee energieke dreumessen met rijst strooien tijdens het avondeten, da’s….uitdagend. Combineer dat met intensieve trainingsuren, en het resultaat was onvermijdelijk: ik raakte geblesseerd (deep gluteal syndrome).

Het was alsof mijn lichaam zei: “Je wilt te veel tegelijk.” Ik dacht dat hard werken en trainen genoeg was. Moeite doen. Niet onder een kleedje op de bank naar de wolken staren, maar doordraven. Dit leidde tot gebrek aan mentale rust en daardoor een vermoeide geest. Een ultra trail vereist niet alleen sterke benen, maar ook een leeg hoofd.

Les 2: Rustdagen zijn er ook voor de geest

Tijdens mijn trainingsschema hield ik me keurig aan de fysieke rustdagen. Wat ik echter compleet vergat, was om mijn geest rust te geven. In plaats van die dagen te benutten om te ontspannen, bleef ik mentaal doorrazen. Huishoudelijke taken, gezinslogistiek, deadlines halen, verhuizing regelen – er was altijd wel iets te doen. De fysieke belasting van trainen verdween tijdelijk, maar de mentale druk bleef constant aanwezig. Pas tijdens de wedstrijd zelf voelde ik hoe dat gebrek aan mentale rust me parten speelde. Trailrunning vraagt om focus, aanwezigheid en een heldere geest. Die mentale energie had ik al in het dagelijkse leven opgebrand. Rustdagen zijn niet alleen om je benen op de bank te leggen, maar ook om je hoofd leeg te maken.

En precies dáár, in dat moment van teruglopen, realiseerde ik me (achteraf) waar persoonlijke groei echt zit.

Les 3: Een voedingsplan werkt alleen als je ‘m echt uitvoert

Ik had het perfect uitgedacht: een voedingsplan waarin elk detail klopte. Hoeveel calorieën ik per uur nodig had, wat ik zou eten, en welke drinkmix verhouding ik zou aanhouden. Alles stond berekend in een Excelsheet. En wat gebeurde er tijdens de wedstrijd? De eerste 30 kilometer was ik zo gefocust op het terrein en mijn tempo dat ik simpelweg vergat te eten. Daarna probeerde ik het nog wel in te halen, maar dat mocht niet baten. Het resultaat: een energiedip die ik urenlang niet kon herstellen. De les is simpel, maar belangrijk: een goed plan is niets waard als je het niet uitvoert. Inmiddels heb ik op mijn horloge ‘nutrition alerts’ ingesteld. Elke 30 minuten trilt mijn horloge en krijg ik een herinnering om te eten en drinken.

Les 4: Persoonlijke groei vindt plaats vóór de finishlijn

Na 47 km zat ik er mentaal al goed doorheen. Ik hoefde maar heel even de stem van mijn vrouw te horen toen ik haar belde, of mijn ogen vulden zich al met tranen. Dat had ik niet zien aankomen. Na een klein maar fijn gesprek met haar, waarin ze me hielp ruimte te creëren voor de emotie, werd me duidelijk dat de afgelopen periode teveel z’n tol had geëist.

Dus wat doe je dan? Juist, doorgaan. Dat besloot ik. Dus ploeterde ik door tot 73 km. En toen was het echt op. Ik nam de beslissing om om te draaien en nog 3 laatste kilometers terug te lopen naar de laatste verzorgingspost.

En precies dáár, in dat moment van teruglopen, realiseerde ik me (achteraf) waar persoonlijke groei echt zit. Niet in het bereiken van de finish, maar in het accepteren van je grenzen. En die had ik verlegd. Geen wonder dat een kop thee bestellen zo moeilijk was.

Meer door Thomas