Het weekend van 21 tot en met 23 maart 2025 stond in het teken van de Dutch Backyard Ultra. Een supertof event waarbij de deelnemers elk heel uur een ronde starten van 6,7 kilometer. Kom je dan 40 minuten later binnen? Dan heb je 20 minuten om je weer klaar te maken voor de volgende ronde. Kom je na 50 minuten binnen, nog 10 minuten voor de volgende ronde. Een simpel, maar ontzettend slopend concept. Het is bedacht door dezelfde man die ook onder andere de Barkleys Marathon bedacht, Gary Cantrell. Beter bekend als Lazurus Lake of Laz.
Het kon net dat zetje zijn wat ze nodig hadden
Het event gaat door tot er één iemand over blijft, de last man standing. De twee lopers die als laatste zijn overgebleven starten elke ronde samen. Wanneer er één van hen opgeeft loopt de ander de ronde uit en dan is hij of zij de last man standing. Of woman natuurlijk. Een tof en uitdagend concept waarbij velen hun grenzen opzoeken en/of overgaan. Het klinkt zo eenvoudig en dat is het ook… maar je kan er pas echt over oordelen als je een keer mee hebt gedaan…
Ik was met het hele gezin het hele event aanwezig als crew. Zo hielpen we op vrijdagmiddag met het opbouwen en inrichten van de start/finish locatie, wezen we wat deelnemers naar hun plek op de camping en zagen we de voorbereidingen van de deelnemers. Dat bestond natuurlijk voornamelijk uit hun tent of onderkomen opbouwen en inrichten en daarna eten en rusten. Vele deelnemers kwamen met een eigen crew, maar een enkeling kwam zonder. Interessant wel vind ik, want wat zegt dat over iemand als je zonder crew naar zo’n event komt? Totaal geen idee waar je aan begint of iemand met een flinke dosis zelfredzaamheid?
Op de zaterdag en zondag hielpen we op de verzorgingspost bij de start/finish. We zorgden ervoor dat de deelnemers en hun crew voldoende eten en drinken tot hun beschikking hadden, we stonden klaar voor iedereen als er vragen waren of als iemand ergens hulp bij nodig had. Blaren prikken, iemand ondersteunen die het niet meer lukte om zelfstandig te wandelen of we motiveerden iemand om toch nog een rondje te doen. Een mooi spel, want steeds wanneer zo iemand dan binnen het uur terug was waren ze blij dat ze toch nog een rondje hadden gedaan. Het kon net dat zetje zijn wat ze nodig hadden. In sommige gevallen liepen ze daarna zelfs nog een aantal rondes.
Vrijdag, omstreeks 19:00 uur, was de briefing voor de deelnemers. Na een welkomstwoord, wat huishoudelijke mededelingen en uitleg over het wedstrijdreglement, zou het nu toch echt bijna beginnen. 19:57 uur klonken er 3 fluitsignalen uit het fluitje van startmeester Yvo, zodat iedereen wist dat de start over 3 minuten zou plaatsvinden, om 19:58 uur twee fluitsignalen en om 19:59 uur een enkel fluitsignaal. Om exact 20:00 uur begon het event dan echt! Na het aftellen begonnen een kleine 140 mensen voor de eerste keer aan het rondje van 6,7 kilometer.
Het duurde tot ronde 34 voordat hij een keer aan ons vroeg of we zijn water bij wilde vullen
Het duurde niet lang voor de eerste afvaller zich meldde, namelijk na rondje 2. Hij moest helaas de dag erop werken, maar wilde ondanks dat niet thuisblijven en besloot kort deel te nemen. Alle deelnemers moesten hun naam schrijven op een groot spandoek dat ze elke ronde passeerden. Het idee was dat een uitvaller zelf zijn of haar DNF op het spandoek achter zijn of haar naam schreef. Viel je eerder dan 8 rondjes uit dan kreeg je een hand, een klop op de schouder en een tot ziens. Na de 8 rondjes uitvallen betekende in ieder geval een medaille, want dan was er sprake van de eerste ultra-afstand, namelijk 53,6 kilometer. Er stond dan weliswaar DNF op, maar toch een medaille waar je later met trots op terug kan kijken. De volgende mijlpaal zou 15 rondjes zijn, 100,5 kilometer. Wie er dan nog deelnam, had de eerste nacht ook overleefd en het aantal daalde in rap tempo. Waar we begonnen met 137 deelnemers, kelderde dat aantal snel naar ruim onder de 100.
Ik zat met mijn meidengezin in een huisje op het park en het parcours liep een meter of 20 naast ons huisje. Mijn dochter Pip vond het helemaal fantastisch om de overgebleven lopers, op dat moment nog 16, een high five te geven. Super om te zien dat de deelnemers dat waardeerden en ondanks de soms zichtbare vermoeidheid met een glimlach een high five gaven!
Wanneer de deelnemers de 24 uur hebben bereikt en dus 100 mijl of 160 kilometer, is dat voor heel wat mensen een mooi resultaat om te stoppen. Degene die nu nog doorlopen willen kijken hoe ver ze kunnen komen en waar hun grens ligt. Zoals ik een ander crewlid hoorde zeggen, nu worden de mannen en vrouwen gescheiden van de jongens en de meisjes. Het was echt fascinerend om de deelnemers helemaal kapot binnen te zien komen waarna ze toch weer klaar gingen staan voor de volgende ronde. Sommige werden flink gemotiveerd door hun familie/crew, anderen door de crew van de organisatie. Dat was extra in de nachten of vroege ochtenden, de koudste en donkerste momenten van het event. De deelnemers kwamen aan en kregen een dikke deken om zich heen gewikkeld. Ze zaten veelal op stoelen bij de start/finish. Niet meer naar hun eigen tent, want voor sommige stond die wat verder weg waardoor je te veel energie verspilde voor een eventuele volgende ronde.
Uiteindelijk bleven er steeds minder deelnemers over en de camping raakte leger. Tent na tent werd afgebroken en auto’s werden weer gevuld. Een aantal rondes lang bleven er rond de zes à acht deelnemers lopen, uiteindelijk vier deelnemers en de laatste uren bleven er slechts twee deelnemers over. Het werd Polen vs Nederland. En het contrast kon niet groter. De Pool, een professionele triatleet met vier of vijf man crew tegen een Hollandse boerenjongen uit het noorden van het land, zonder crew. Het duurde tot ronde 34 voordat hij een keer aan ons vroeg of we zijn water bij wilden vullen. Daarvoor deed hij alles zelf.
Zondagochtend, ik was zelf naar school die dag, eindigde de Dutch Backyard Ultra na 39 rondes, 261,3 kilometer. Ongekend knap. Alhoewel ik denk dat de Poolse deelnemer nog wel een dag door had kunnen lopen. Wat een spel, wat een schitterend en uitdagend event! Dit wil toch iedereen?! Wij wel in ieder geval. Deze editie waren we crew, maar als mijn gezondheid het toelaat, volgend jaar als deelnemer!
Wij hebben het als gezin ontzettend naar ons zin gehad bij het event. De sfeer was top, de deelnemende mensen waren leuk, de crew was soms net familie en we hebben best wat nieuwe mensen leren kennen. Het was soms net alsof je mensen al jaren kende, terwijl we ze soms pas net ontmoet hadden. En met de mensen die we al kenden, hadden we dan gesprekken over andere onderwerpen, grappig, onzinnig, onder de gordel soms, maar er waren ook serieuzere gesprekken dan tijdens een eendaags event. Het was een mooie mix van alles en echt motiverend en inspirerend om de deelnemers zo bezig te zien! We zijn met veel plezier onderdeel van de crew geweest!
Lijkt het je leuk om eens mee te helpen als vrijwilliger in onze crew? Stuur ons gerust een mailtje naar info@trail-running.eu! We zijn altijd blij met enthousiaste mensen die het team willen versterken — een leuke aanvulling is altijd welkom.
De fotocredits van de afbeeldingen gebruikt in deze blog gaan o.a. naar Seth Profet en Rinus Luijmes
In oktober organiseren wij een nieuwe Dutch Backyard Ultra in Zeewolde en jij kan meedoen!
Een uniek avontuur waarbij uithoudingsvermogen en doorzettingsvermogen centraal staan. Ieder uur loop je een ronde van 6,7 km, zolang je het volhoudt. Hoe ver kun jij gaan? Of je nu gaat voor een persoonlijk record, een dag vol trailplezier of om jezelf mentaal te testen — deze race daagt je uit op alle fronten.
There is no finish!
Met behulp van cookies kunnen we analyses maken en jouw ervaring op onze website verbeteren, lees meer. Ik snap het